2019-08-04 | Duur zakje

Wereldreizigers

Oh wat een nacht 😖. Het bed leek meer op een trampoline met veren. Bewoog Gerbrand one teen en ik schoot zowat tegen het plafond. In no time lag ik naar het concert van man en mam te luisteren met af en toe een overvliegend vliegtuig. Don’t ask me about my humeur deze ochtend 😶. 

Goed, iedereen weer wakker, schoon en aan het ontbijt. Keuze: alles wat een echt English breakfast inhoud. Gerbrand durft het aan om koffie te nemen en scrambled eggs. Doe mij er nog maar bacon bij 😊, en tea (vergeet het zakje er niet uit te halen, het is zoooo strong 😶).

Gezelligheid alom in the breakfastroom. De nieuwe labrador-retrieverpup glipt stiekem af en toe the room binnen, maar mss roept ‘m bestraffend terug. 

We pakken en verdelen onze laatste spullen in de koffers (zodat we niet over onze 2x23 kg komen) en rijden Hale uit.

Vertrek naar Liverpool, the Royal Albert Dock. Hier waren wij eerder en dit is ook zo ongeveer het enige leuke stukje van deze stad. Om de tijd te overbruggen tot we ons moeten melden op the Airport lopen we hier even rond, doen wat souvenierswinkeltjes aan en nuttigen e.e.a. Wanneer we aan het einde bij The Pumphouse iets bij de koffie willen, is het zo druk dat je bijna nummertjes moet trekken. En iets lekkers bij the coffee serveren ze al niet meer. Het is net 12:30 uur! Dessert is een goed alternatief dan, want dat is altijd iets met cake (= gebak), maar nee, dat doen ze zelfs niet. Niet, wegwezen hier! Volgende zaak, keuze genoeg 😍 en geen wachtrij. Alleen pech, de coffeemachine is defect, just quick filter coffee. Ohhhhh en daar zijn ze hier zoooo slecht in 🤑.

We gaan to the John Lennon Airport, leveren de auto in (na ‘m helemaal gefotografeerd te hebben, bij ons weet je 't maar nooit, wij staan altijd in de verkeerde rij, 🙁 hebben nooit mazzel) en verblijven nog even bij the Starbucks om de tijd te overbruggen. Ja, we mochten eens te laat komen 😊😄😮🙃.

De incheck is geopend, wij sluiten aan en hier gaat het lekker vlot. ID, paspoort en boordingpass paraat en op naar de douane. Daar staan die mensen, die we al misten bij de incheck. Wij sluiten maar aan. 

Tassen in de plastic bak en dan wachten op de oproep. 

Maar het gaat vlotter dan gedacht, niks armen omhoog in één of ander scanapparaat, gewoon door het poortje. Ach helaas, twee kids en een papa voor mij geven rood licht en ja dus, ik sta weer in de verkeerde rij 😶. 

Het hele gezin mag zich van schoenen e.d. ontdoen, maar nice, een andere douane-meneer roept mij al naar binnen. 

Fijn, ik hoef mijn armen niet te strekken en dus niets uit te leggen dat ik het wel wil, maar het niet kan. En zonder gedoe loop ik de douane door en kan mijn tas ophalen. Moeders volgt en dan komt manlief. Zelfs hij mag door, maar z’n laptoptas is duidelijk een ander verhaal. Dat gaat lang duren 😶🤔🙁😮.

 

Gerbrand wordt op het figuurlijke matje geroepen bij een very stern-looking customs officer miss (very 😐😑). De tas wordt tot de laatste kruimel op z’n kop gezet en everything slips door haar fingers. Dan stuit ze op twee potjes. Eén kleine pot dagcrème en een grote pot wax. Yes, mister G is very vain (en ook al boven de 50 🤭🙃). En dat zit niet in een plastic zakje en al zat het erin, dan was de pot wax toch echt te groot, dus ..... in de prullenbak 😖. Beetje mazzel heeft 🧡-je dan wel, zijn dagcrème mag mee naar huis (na wel eerst gecheckt te zijn met een roerstaafje op vrolijk makende middelen), maar wel in een plastic zakje die te koop is in de snoepautomaat (waar geen snoep uitkomt maar zakjes) voor maar liefst £ 1,00/€ 1,00. Maar dan krijg je er wel gelijk twee. Niet dat hij daar nu iets aan heeft, want pot twee ligt toch al in de prullenbak, terwijl die echt in het zakje had gepast. 

Goed, hij neemt met pijn in z’n 💙afscheid van de pot wax (zeurt nog ff door dat die bijna vol was en € 7,00 (per twee bij Kruidvat 🙃) had gekost) en gaat met de dagcrème in het zakje en een leeg plastic zakje zijn spullen weer inpakken. Maar nog zonder laptop. Want die moet eerst nog door een andere, just such a nice cheerful type, op sporen van drugs onderzocht worden. 

In the end, laptop ook terug en wij mogen verder om dit land te verlaten.

Royal Albert Dock, looking over de Mersey

We hangen nog wat rond bij de shops en wanneer de gate ons wil en kan ontvangen gaan we ook maar. 

Ja, als ik dan toch weg moet, dan ook ff tempo maken graag.

Bij de gate gaat het vlot en in no time zitten we op rij 12 d-e-f. 

Terwijl de taperecorder draait en ons in het Nederlands uitlegt wat te doen bij nood met de gordel, het mondkapje en het reddingsvest, en welke deur we moeten kiezen om ons pad te vervolgen (of niet natuurlijk), zie ik geen purser of stewardess of whatever ook maar de minste moeite nemen het voor te doen. 

Nee, de Engelsen krijgen voorrang. Wanneer het Engelse bandje afspeelt, springt het oranje trio het gangpad in en trekt, blaast en schuift van alles in elkaar. Lekker toch wanneer je geen Engels spreekt. Dan mag je ten onder gaan. Mam, we will save you! (Al weet ik niet hoe ik met één arm mijn security voor elkaar moet krijgen, Gerbranddddddddd.....).

No cake here

Na bijna een zak nacho’s, dalen we al en blijkt gelukkig de Engelse voorstelling niet in praktijk gebracht te hoeven worden.

Wanneer de piloot z’n eerste lettergreep door de microfoon tettert staat zo ongeveer het halve vliegtuigvolk op uit zijn/haar stoel, trekken de bakken bovenin open, sleuren de koffers en tassen in alle soorten en maten de bak uit en staan lekker strak opgepropt in de rij. Mensen, de deur is nog niet eens open! Wat is dat toch voor gekte? Denken ze dat het vliegtuig weer opstijgt? Moeten ze een bus halen? Wat zijn mensen voor wezens? 

Er komt beweging in en even later staan we fijn met z’n allen, en nog veel meer andere vliegtuigpassagiers, in een hele lange pretpark-rij te wachten tot we de douane mogen passeren na paspoortcontrole. Al schuifelend en voetje voor voetje...... zullen ze nog op tijd zijn voor de bus? 🤔

Billy Fury - Docks Liverpool

De bus. Die moeten wij ook nemen naar P4. Ja, let op, de goedkopere versie lang-parkeren van P3. Enig verwarring, want de pijl zegt dat de bus rechts komt en bij rechts staat alleen P3 aangegeven. 

Gewoon bij gaan staan, zolang het nog kan. En met een beetje mazzel sta je in de juiste rij (soms zit het mee, soms zit het tegen 😄) en nog redelijk vooraan ook, en moet de chauffeur bijna een kwart van de mensen laten staan want de bus is vol(-gepropt). Maar wij zitten erin (moeders en ik zitten echt) en deze beste man brengt ons naar P4.

Pigeon in the Docks

Gelukje, we weten nog waar we geparkeerd staan, de auto is er nog (kan bij ons altijd anders zijn hoor 😶). Inladen wegwezen. Ja 💙-je, ik heb zelfs het parkeerkaartje nog. 

Rijden maar, Jolanda H O M E !